Prawo Ochrony Środowiska
  • Strona Główna
  • O mnie
  • Kontakt

Prawo Ochrony Środowiska

Banner
  • Strona Główna
  • O mnie
  • Kontakt
  • Slider item
Instalacje w prawie ochrony środowiska

Nakazy i zakazy zawarte w planie przestrzennym nie mogą ingerować w podstawowe prawa

przez Damian Buniak
26 stycznia 2023 0 komentarzy
0 Facebook Twitter Google + Pinterest

 

Jak już pisałem wielokrotnie  zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchwalane przez gminy nie mogą w sposób nieograniczony ingerować w prawo własności. 

Sądy bowiem po złożeniu skargi – przez osobę uprawnioną  – mogą uznać taki zapis za nieważny. 

I tak też się stało w poniższej sprawie.

Sprawie, którą zajmował się sąd administracyjny w Poznaniu.

Obrazek posiada pusty atrybut alt; plik o nazwie studnia-i-scieki-1-1024x773.jpg

ZAKAZ BUDOWY ZBIORNIKÓW I OCZYSZCZALNI NA ŚCIEKI W MPZP

W planie miejscowym w rozdziale dotyczącym zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego gmina zawarła zakaz budowy zbiorników na ścieki oraz zakaz budowy indywidualnych oczyszczalni ścieków. 

Dodatkowo w planie nakazano, by zaopatrzenie budynków w wodę następowało z sieci wodociągowej, a odprowadzanie ścieków komunalnych odbywało się tylko i wyłącznie do sieci kanalizacji sanitarnej. 

Problem w tym, że w obszarze objętym planem nie było możliwości podłączenia do sieci wodociągowej ani kanalizacyjnej.

Wynikało to z tej przyczyny, że takich sieci nie było. 

Doszło zatem do sytuacji, w której z jednej strony gmina nie wywiązała się z zadań własnych polegających na zapewnieniu odpowiedniej infrastruktury związanej z dostarczaniem wody i odprowadzaniem ścieków, a z drugiej strony gmina wprowadziła w planie przestrzennym ograniczenia, które nie dawały możliwości we własnym zakresie zorganizować budowy zbiornika na ścieki, czy  studni. 

Skutek był taki, że właściciele działek znajdujących się w problematycznym obszarze planu nie byli w stanie zagospodarować nieruchomości przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe zgodnie z jego funkcją.

Tym samym korzystać w sposób pełny z prawa  własności.

STANOWISKO SĄDU

Po złożeniu skargi przez właściciela jednej z działek znajdujących się w istotnym z punktu widzenia niniejszej sprawy obszarze, Sąd unieważnił zapisy planu, które takie ograniczenia wprowadzały. 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 2021 roku stanął na stanowisku, iż inwestor może zrealizować prawo do budowy bezodpływowego zbiornika i oczyszczalni ścieków bytowych zarówno w sytuacji, gdy budowa kanalizacji jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, jak i gdy jest uzasadniona, ale sieć taka nie została jeszcze zrealizowana. 

W konsekwencji jeżeli na obszarze objętym planem nie ma sieci kanalizacyjnej czy wodociągowej (nawet jeśli istnieją plany ich budowy), inwestor zachowuje prawo do zapewnienia utrzymania czystości na nieruchomości w zakresie odprowadzania ścieków poprzez realizację zbiornika bezodpływowego na nieczystości ciekłe i budowę studni w celu dostarczenia wody. 

Nakazy i zakazy zawarte w planie przestrzennym nie mogą ingerować w podstawowe prawa was last modified: 26 stycznia, 2023 by Damian Buniak
Instalacje w prawie ochrony środowiska

Ochrona powietrza a miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

przez Damian Buniak
9 listopada 2022 0 komentarzy
0 Facebook Twitter Google + Pinterest

Zanieczyszczenie powietrza to poważny problem w wielu gminach. 

Gminy jednak często zapominają o instrumencie, jaki posiadają w walce z tym poważnym problemem. 

Jest nim możliwość wprowadzenia do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (dalej również: m.p.z.p. lub plan) stosownych zapisów, które mogłyby ograniczyć zanieczyszczenia. 

Pojawiają się już wyroki sądów administracyjnych, które zwracają uwagę na przepisy prawa, które taką kompetencję dla organów gminy zawierają, np. wyrok NSA z grudnia 2020 roku (II OSK 3286/19). 

Delegację taką zawiera zarówno art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (u.p.z.p.), jak i art. 72 ust. 1 pkt 6 Prawa ochrony Środowiska (p.o.ś). 

PRZEPISY, KTÓRE STANOWIĄ PODSTAWĘ DO OCHRONY POWIETRZA W M.P.Z.P.

Przepis art. 15 ust. 2 u.p.z.p. zawiera wyliczenie obligatoryjnych elementów planu miejscowego, wśród których wymienia się m.in. zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu (pkt 3). Natomiast zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 6 p.o.ś. w miejscowych planach zapewnia się warunki utrzymania równowagi przyrodniczej i racjonalną gospodarkę zasobami środowiska, w szczególności przez uwzględnianie innych potrzeb w zakresie ochrony powietrza, wód, gleby, ziemi, ochrony przed hałasem, wibracjami i polami elektromagnetycznymi. 

ZAKAZ STOSOWANIA PIECÓW NA WEGIEL I DREWNO MOŻLIWY W PLANACH PRZESTRZENNYCH

Powyżej wymienione przepisy wskazują, że zakaz, dla przykładu stosowania pieców na węgiel, czy drewno, zawarty w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego może być skuteczny. 

Co więcej, Sąd wskazuje również, że powyższe przepisy w powiązaniu z koniecznością stosowania w procedurze planistycznej zasady zrównoważonego rozwoju nakładają wręcz na organy gmin obowiązek zagwarantowania możliwości zaspakajania podstawowych potrzeb społeczności obecnych jak i przyszłych pokoleń, a do potrzeb takich należy między innymi ochrona powietrza. 

PRAWO WŁASNOŚĆ TO RÓWNIEŻ PRAWO DO CZYSTEGO POWIETRZA 

Na końcu wskazać należy, że treść planu kształtuje również sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Dlatego plan miejscowy powinien w sposób kompleksowy informować właścicieli nieruchomości o dopuszczalnym sposobie jego zagospodarowania. W konsekwencji wprowadzenie do m.p.z.p. ograniczeń wynikających z potrzeb ochrony środowiska jest obligatoryjne. Na podstawie zapisów planu wydaje się bowiem decyzje o pozwoleniu na budowę, które określają – za zapisami planu – nie tylko parametry i funkcje budynku, ale winny również określać, jakie rodzaje instalacji mogą być w nim zastosowane.

Dlatego też planowanie i zagospodarowanie przestrzenne winno być traktowane jako jeden z instrumentów (planów) ochrony środowiska.

Ochrona powietrza a miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego was last modified: 9 listopada, 2022 by Damian Buniak
Decyzja środowiskowa

Pierwszym etapem wydania decyzji środowiskowej jest wszechstronna analiza miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

przez Damian Buniak
4 listopada 2022 0 komentarzy
0 Facebook Twitter Google + Pinterest

 

Właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli oczywiście plan ten został uchwalony.

Ten wymóg nie dotyczy decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wydawanych dla drogi publicznej, linii kolejowej, publicznych urządzeń służących do zaopatrzenia ludności w wodę, dla publicznych urządzeń służących do przesyłania i odprowadzania ścieków, przedsięwzięć wymagających koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż kopalin, i innych szczególnych przedsięwzięć wymienionych w przepisach.

ORZECZNICTWO JEDNOLITE W KWESTII  KRYTERIÓW OCENY WNIOSKU  

Orzecznictwo sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślało, iż z ustawy o dostępie do informacji o środowisku i jego ochronie, która reguluje kwestie związane z wydaniem decyzji środowiskowej, wprost wynika, że zgodność z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest podstawowym kryterium oceny zamierzeń inwestycyjnych podmiotu ubiegającego się o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. 

W konsekwencji stwierdzenie sprzeczności lokalizacji przedsięwzięcia z postanowieniami planu zwalnia organ prowadzący postępowanie z konieczności przeprowadzania postępowania wyjaśniającego w szerszym zakresie, w tym postępowania uzgodnieniowego z innymi organami. 

WYNIK ANALIZY ZAMIERZENIA Z MPZP DETERMINUJE KOLEJNE CZYNNOŚCI W SPRAWIE  

Skoro bowiem z przepisów wynika, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach może zostać wydana jedynie po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to w przypadku stwierdzenia niezgodności lokalizacji planowanej inwestycji z ustaleniami planu, dalsze prowadzenie postępowania w przedmiocie wydania tej decyzji jest zbędne i niecelowe.

Dlatego organ administracyjny dokonując oceny zgodności planowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, obowiązany jest do szczegółowej analizy wszystkich postanowień planu mających zastosowanie do konkretnej inwestycji. 

Skutkiem zaś braku zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest odmowa wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach

 

Pierwszym etapem wydania decyzji środowiskowej jest wszechstronna analiza miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego was last modified: 4 listopada, 2022 by Damian Buniak
Decyzja środowiskowa

Czynny udział społeczeństwa w postępowaniu dotyczącym oceny środowiskowej planowanego przedsięwzięcia

przez Damian Buniak
3 marca 2022 0 komentarzy
0 Facebook Twitter Google + Pinterest

Ocena środowiskowa przedsięwzięcia stanowiąca część postępowania w sprawie wydania tzw. decyzji środowiskowej jest instrumentem prewencyjnej kontroli inwestycji budowlanych. Jej celem jest określenie, jaki wpływ na środowisko może mieć planowana inwestycja. W konsekwencji powinna gwarantować, że organ wydający decyzję zezwalającą na realizację przedsięwzięcia otrzyma wyczerpującą analizę skutków jakie planowana inwestycja spowoduje w odniesieniu do środowiska.  

ŚRODOWISKOWE UWARUNKOWANIA PRZEDSIĘWZIĘCIA

Jedynie krótko należy przypomnieć, że uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych przedsięwzięć (1) mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz (2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (w tej sytuacji jednak musi być stwierdzony obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko).

Rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 września 2019 roku.

KIEDY I KTO OKREŚLA POTRZEBĘ SPORZĄDZENIA OCENY ODDZIAŁYWANIA PRZEDSIĘWZIĘCIA NA ŚRODOWISKO 

Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach po zasięgnięciu opinii (1) regionalnego dyrektora ochrony środowiska i (2) państwowej inspekcji sanitarnej. Organy te wydają opinię co do potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz co do zakresu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko.

OCENA ODDZIAŁYWANIA PRZEDSIĘWZIĘCIA NA ŚRODOWISKO

Przez ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko rozumie się postępowanie dotyczące w szczególności: (1) weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, (2) uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień, (3) zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu. 

W ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, krajobraz, w tym krajobraz kulturowy, wzajemne oddziaływanie między tymi elementami, dostępność do złóż kopalin, możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz wymagany zakres monitoringu.

UDZIAŁ SPOŁECZEŃSTWA W POSTĘPOWANIU O UDZIELENIE ZGODY NA DECYZJĘ ŚRODOWISKOWĄ

Jeżeli wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poprzedza ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, to przed wydaniem decyzji organ właściwy uzgadnia warunki realizacji przedsięwzięcia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska oraz zasięga opinii inspekcji sanitarnej. Nadto, przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ właściwy do jej wydania zapewnia możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu, w ramach którego przeprowadza ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Ma to uzasadnienie w zasadzie rządzącej prawem ochrony środowiska, a mianowicie powszechności dostępu do informacji o stanie i ochronie środowiska.

TRZEBA INFORMOWAĆ SPOŁECZEŃSTWO O PRZEDSIĘWZIĘCIACH MOGĄCYCH WPŁYWAĆ NA ŚRODOWISKO

Przepisy bowiem zobowiązują organy prowadzące postępowanie związane z oceną oddziaływania na środowisko do informowania społeczeństwa o toczącym się postępowaniu, a społeczeństwo jest uprawnione do wyrażania swoich komentarzy i opinii. Wszelka aktywność społeczeństwa w tym zakresie powinna być brana pod uwagę przy wydawaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a podnoszone przez lokalne społeczeństwo zarzuty szczegółowo przedstawione w rozstrzygnięciu kończącym postępowanie.

Zasada powszechności dostępu do informacji o stanie i ochronie środowiska sprowadza się do tego, że społeczność lokalna winna wiedzieć, jakiego rodzaju przedsięwzięcie jest planowane na jej terenie oraz winna mieć prawo do realnego działania w przypadku przedsięwzięcia, które może wywierać skutek na stan otaczającego ją środowiska, np. poprzez złożenie kontrraportu, który podważałby ustalenia raportu przygotowanego dla potrzeb wydania decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia. 

ORGAN MUSI UMOŻLIWIĆ CZYNNY UDZIAŁ W POSTĘPOWANIU ŚRODOWISKOWYM WSZYSTKIM STRONOM

Przepisy przewidują wiele instrumentów pozwalających społeczeństwu brać udział w postępowaniu dotyczącym oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko. Dla przykładu organy prowadzące takie postępowanie winny między innymi podać do publicznej wiadomości informację o: wszczęciu postępowania, przystąpieniu do przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, decyzji jaka ma być wydana w ramach tego postępowania, a przede wszystkim o możliwości zapoznania się z dokumentacją sprawy, włącznie z podaniem informacji o miejscu, w którym jest ona wyłożona do wglądu. 

Niezwykle istotnym jest poinformowanie społeczeństwa również o możliwości składania uwag i wniosków do planowanej inwestycji. Gdzie i jak składać uwagi i wnioski. Który organ będzie je rozpatrywał. Należy wskazać komórkę w urzędzie, która zajmuje się tą sprawą. W sprawach rodzących napięcia społeczne trudno sobie wyobrazić sytuację, w której nie zostanie przeprowadzona rozprawa administracyjna otwarta dla społeczeństwa.  

INFORMOWANIE O ETAPACH POSTĘPOWANIA

Jak wspomniałem wyżej zapewnienie udziału społeczeństwa w toczącym się postępowaniu musi nastąpić na wiele sposobów. Informacja musi być podana (podawana) do publicznej wiadomości. Jednakże z uwagi na to, że postępowanie dotyczące decyzji środowiskowej ma charakter wieloetapowy, to również informowanie społeczeństwa musi mieć taki charakter. O każdym z etapów postępowania społeczeństwo lokalne winno być informowane. Przede wszystkim poprzez (1) informację o wszczęciu postępowania zamieszczoną w Biuletynie Informacji Publicznej, (2) wywieszenie na tablicy ogłoszeń urzędu gminy, (3) poprzez inne lokalnie przyjęte sposoby informowania mieszkańców o toczącym się postępowaniu, np. poprzez  wywieszenie na tablicy ogłoszeń informacji o planowanej inwestycji i toczącym się postępowaniu. Nie tylko informacja o decyzji wydawanej w sprawie winna być upubliczniona, ale każda z istotniejszych czynności procesowych. Dotyczyć to powinno wydawanych postanowień, zawiadomień, decyzji, informacji o przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami, zawiadomień o przystąpieniu do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, informacji o zgromadzeniu materiału dowodowego pozwalającego na wydanie decyzji. Brak dokonania obwieszczenia o tym, że stanowisko w sprawie zajął np. regionalny dyrektor ochrony środowiska, czy też sanepid, nie będzie stanowiło wypełnienia obowiązku informowania społeczeństwa. 

Co oczywiste decyzje i postanowienia winny być doręczane stronom w tradycyjnej formie – przez operatora pocztowego – jeżeli liczba stron postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach lub innego postępowania dotyczącego tej decyzji nie przekracza 10.

Obwieszczenia, o których mowa wyżej mają mieć taki skutek, że każdy zainteresowany, który uważa się za stronę postępowania, może dowiedzieć się już nie tylko o toczącym się postępowaniu, ale również brać czynny w nim udział. Obowiązkiem zatem każdego organu jest wybranie takiego sposobu informowania i ogłaszania o podjętych czynnościach, który zapewni jego skuteczność. Nie wystarczy zatem umieszczenie obwieszczenia na stronach internetowych i na tablicach ogłoszeń w miejscowości, gdzie siedzibę ma urząd gminy prowadzący postępowanie, jeżeli planowana inwestycja ma powstać w innej miejscowości niż stolica gminy.

WADLIWOŚĆ DECYZJI ŚRODOWISKOWEJ 

Jeżeli zasada informowania społeczeństwa o toczącym się postępowaniu zostanie opacznie zrozumiana, a wręcz pominięta, to spowodować to może wadliwość przeprowadzonego postępowania, nawet jeżeli wydana decyzja nie będzie zawierała typowych cech wadliwości (np. ocena oddziaływania będzie przygotowana poprawnie). 

A zatem o prawidłowym przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko nie można mówić, gdy organ pomija lokalne społeczeństwo przy wydawaniu decyzji. Organ bowiem nie może poprzestać na ocenie sporządzanego raportu o oddziaływaniu na środowisko oraz dokonaniu konsultacji z innymi organami. Niezbędnym warunkiem jego poprawności jest także prawidłowe przeprowadzenie całej procedury postępowania z udziałem społeczeństwa.

Społeczeństwo lokalne ma prawo do pełnej realizacji wyżej wskazanej zasady informowania o środowisku.

Czynny udział społeczeństwa w postępowaniu dotyczącym oceny środowiskowej planowanego przedsięwzięcia was last modified: 7 marca, 2022 by Damian Buniak
Opłaty / Kary za korzystanie ze środowiska

Prawo do zaskarżenia zarządzenia pokontrolnego Inspekcji Ochrony Środowiska do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego

przez Damian Buniak
20 grudnia 2021 0 komentarzy
0 Facebook Twitter Google + Pinterest

Warto przypomnieć, że zarządzenie pokontrolne Inspekcji Ochrony Środowiska podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego w oparciu o art. 3 § 2 pkt 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jako akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Jak podkreśla się w orzecznictwie nie ma podstaw do uznania, iż zarządzenia pokontrolne wydane na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska różnią się w tym zakresie od pozostałych form możliwych działań inspektora ochrony środowiska (decyzji administracyjnej czy wszczęcia postępowania egzekucyjnego) i nie wpływają na prawa i obowiązki kontrolowanego, skoro niepoinformowanie o zakresie wykonania zarządzeń, lub niezgodne z prawdą poinformowanie o wykonaniu zarządzeń, zagrożone jest odpowiedzialnością karną. 

Jeśli zatem przepisy ustawy o Inspekcji ochrony Środowiska uprawniają wskazane w nich organy do wydawania zarządzeń pokontrolnych w oparciu o wyniki dokonywanych kontroli, a jednocześnie nie przewidują środka zaskarżenia tego zarządzenia do organu wyższego stopnia, to zarządzenie pokontrolne, stwierdzające istnienie po stronie adresata jakiegoś obowiązku, a więc będące działaniem władczym, podlega zaskarżeniu do sądu.

Prawo do zaskarżenia zarządzenia pokontrolnego Inspekcji Ochrony Środowiska do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego was last modified: 7 marca, 2022 by Damian Buniak
Nowsze Wpisy
Starsze Wpisy

Damian Buniak

Damian Buniak

Radca Prawny

Jestem radcą prawnym. W mojej prawniczej działalności zajmuję się sprawami związanymi z prawem ochrony środowiska. Na co dzień reprezentuję klientów przed sądami i urzędami. Więcej..

Social Media

Facebook Twitter Linkedin

Tematy Główne

  • Bez kategorii
  • Decyzja środowiskowa
  • Instalacje w prawie ochrony środowiska
  • Ochrona przyrody
  • Odpady
  • Opłaty / Kary za korzystanie ze środowiska
  • Prawo wodne

Subskrypcja

Archiwum

  • styczeń 2023
  • listopad 2022
  • marzec 2022
  • grudzień 2021
  • październik 2021
  • lipiec 2021
  • marzec 2021
  • grudzień 2020
  • sierpień 2020
  • marzec 2020
  • styczeń 2020
  • październik 2019
  • wrzesień 2019
  • lipiec 2019
  • czerwiec 2019
  • maj 2019
  • kwiecień 2019
  • marzec 2019
  • luty 2019
  • styczeń 2019
  • październik 2018
  • wrzesień 2018
  • sierpień 2018
  • czerwiec 2018
  • marzec 2018
  • luty 2018
  • styczeń 2018
  • grudzień 2017
  • listopad 2017
  • październik 2017
  • wrzesień 2017
  • czerwiec 2017
  • maj 2017
  • kwiecień 2017
  • marzec 2017
  • luty 2017
  • styczeń 2017
  • grudzień 2016
  • listopad 2016
  • październik 2016
  • wrzesień 2016
  • sierpień 2016
  • lipiec 2016
  • czerwiec 2016

Ostatnie komentarze

    Kancelaria

    Kancelaria Radców Prawnych Dagmara Buniak i Damian Buniak s.c.
    ul. Krowoderska 5/11
    31-141 Kraków

    Kontakt

    tel.: +48 697 762 468
    tel.: +48 607 841 258
    email: damian@buniak.pl
    • Facebook
    • Twitter
    • Linkedin
    • Polityka prywatności
    • Ograniczenie odpowiedzialności

    © Damian Buniak


    Powrót Na Górę