Prawo Ochrony Środowiska

Czynny udział społeczeństwa w postępowaniu dotyczącym oceny środowiskowej planowanego przedsięwzięcia

3 marca 2022 0 komentarzy

Ocena środowiskowa przedsięwzięcia stanowiąca część postępowania w sprawie wydania tzw. decyzji środowiskowej jest instrumentem prewencyjnej kontroli inwestycji budowlanych. Jej celem jest określenie, jaki wpływ na środowisko może mieć planowana inwestycja. W konsekwencji powinna gwarantować, że organ wydający decyzję zezwalającą na realizację przedsięwzięcia otrzyma wyczerpującą analizę skutków jakie planowana inwestycja spowoduje w odniesieniu do środowiska.

ŚRODOWISKOWE UWARUNKOWANIA PRZEDSIĘWZIĘCIA

Jedynie krótko należy przypomnieć, że uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych przedsięwzięć (1) mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz (2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko (w tej sytuacji jednak musi być stwierdzony obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko).

Rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko określone zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 września 2019 roku.

KIEDY I KTO OKREŚLA POTRZEBĘ SPORZĄDZENIA OCENY ODDZIAŁYWANIA PRZEDSIĘWZIĘCIA NA ŚRODOWISKO

Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach po zasięgnięciu opinii (1) regionalnego dyrektora ochrony środowiska i (2) państwowej inspekcji sanitarnej. Organy te wydają opinię co do potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz co do zakresu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko.

OCENA ODDZIAŁYWANIA PRZEDSIĘWZIĘCIA NA ŚRODOWISKO

Przez ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko rozumie się postępowanie dotyczące w szczególności: (1) weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, (2) uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień, (3) zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu.

W ramach oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko określa się, analizuje oraz ocenia bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz zdrowie i warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, krajobraz, w tym krajobraz kulturowy, wzajemne oddziaływanie między tymi elementami, dostępność do złóż kopalin, możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz wymagany zakres monitoringu.

UDZIAŁ SPOŁECZEŃSTWA W POSTĘPOWANIU O UDZIELENIE ZGODY NA DECYZJĘ ŚRODOWISKOWĄ

Jeżeli wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poprzedza ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, to przed wydaniem decyzji organ właściwy uzgadnia warunki realizacji przedsięwzięcia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska oraz zasięga opinii inspekcji sanitarnej. Nadto, przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ właściwy do jej wydania zapewnia możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu, w ramach którego przeprowadza ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Ma to uzasadnienie w zasadzie rządzącej prawem ochrony środowiska, a mianowicie powszechności dostępu do informacji o stanie i ochronie środowiska.

TRZEBA INFORMOWAĆ SPOŁECZEŃSTWO O PRZEDSIĘWZIĘCIACH MOGĄCYCH WPŁYWAĆ NA ŚRODOWISKO

Przepisy bowiem zobowiązują organy prowadzące postępowanie związane z oceną oddziaływania na środowisko do informowania społeczeństwa o toczącym się postępowaniu, a społeczeństwo jest uprawnione do wyrażania swoich komentarzy i opinii. Wszelka aktywność społeczeństwa w tym zakresie powinna być brana pod uwagę przy wydawaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a podnoszone przez lokalne społeczeństwo zarzuty szczegółowo przedstawione w rozstrzygnięciu kończącym postępowanie.

Zasada powszechności dostępu do informacji o stanie i ochronie środowiska sprowadza się do tego, że społeczność lokalna winna wiedzieć, jakiego rodzaju przedsięwzięcie jest planowane na jej terenie oraz winna mieć prawo do realnego działania w przypadku przedsięwzięcia, które może wywierać skutek na stan otaczającego ją środowiska, np. poprzez złożenie kontrraportu, który podważałby ustalenia raportu przygotowanego dla potrzeb wydania decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia.

ORGAN MUSI UMOŻLIWIĆ CZYNNY UDZIAŁ W POSTĘPOWANIU ŚRODOWISKOWYM WSZYSTKIM STRONOM

Przepisy przewidują wiele instrumentów pozwalających społeczeństwu brać udział w postępowaniu dotyczącym oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko. Dla przykładu organy prowadzące takie postępowanie winny między innymi podać do publicznej wiadomości informację o: wszczęciu postępowania, przystąpieniu do przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, decyzji jaka ma być wydana w ramach tego postępowania, a przede wszystkim o możliwości zapoznania się z dokumentacją sprawy, włącznie z podaniem informacji o miejscu, w którym jest ona wyłożona do wglądu.

Niezwykle istotnym jest poinformowanie społeczeństwa również o możliwości składania uwag i wniosków do planowanej inwestycji. Gdzie i jak składać uwagi i wnioski. Który organ będzie je rozpatrywał. Należy wskazać komórkę w urzędzie, która zajmuje się tą sprawą. W sprawach rodzących napięcia społeczne trudno sobie wyobrazić sytuację, w której nie zostanie przeprowadzona rozprawa administracyjna otwarta dla społeczeństwa.

INFORMOWANIE O ETAPACH POSTĘPOWANIA

Jak wspomniałem wyżej zapewnienie udziału społeczeństwa w toczącym się postępowaniu musi nastąpić na wiele sposobów. Informacja musi być podana (podawana) do publicznej wiadomości. Jednakże z uwagi na to, że postępowanie dotyczące decyzji środowiskowej ma charakter wieloetapowy, to również informowanie społeczeństwa musi mieć taki charakter. O każdym z etapów postępowania społeczeństwo lokalne winno być informowane. Przede wszystkim poprzez (1) informację o wszczęciu postępowania zamieszczoną w Biuletynie Informacji Publicznej, (2) wywieszenie na tablicy ogłoszeń urzędu gminy, (3) poprzez inne lokalnie przyjęte sposoby informowania mieszkańców o toczącym się postępowaniu, np. poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń informacji o planowanej inwestycji i toczącym się postępowaniu. Nie tylko informacja o decyzji wydawanej w sprawie winna być upubliczniona, ale każda z istotniejszych czynności procesowych. Dotyczyć to powinno wydawanych postanowień, zawiadomień, decyzji, informacji o przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami, zawiadomień o przystąpieniu do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, informacji o zgromadzeniu materiału dowodowego pozwalającego na wydanie decyzji. Brak dokonania obwieszczenia o tym, że stanowisko w sprawie zajął np. regionalny dyrektor ochrony środowiska, czy też sanepid, nie będzie stanowiło wypełnienia obowiązku informowania społeczeństwa.

Co oczywiste decyzje i postanowienia winny być doręczane stronom w tradycyjnej formie – przez operatora pocztowego – jeżeli liczba stron postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach lub innego postępowania dotyczącego tej decyzji nie przekracza 10.

Obwieszczenia, o których mowa wyżej mają mieć taki skutek, że każdy zainteresowany, który uważa się za stronę postępowania, może dowiedzieć się już nie tylko o toczącym się postępowaniu, ale również brać czynny w nim udział. Obowiązkiem zatem każdego organu jest wybranie takiego sposobu informowania i ogłaszania o podjętych czynnościach, który zapewni jego skuteczność. Nie wystarczy zatem umieszczenie obwieszczenia na stronach internetowych i na tablicach ogłoszeń w miejscowości, gdzie siedzibę ma urząd gminy prowadzący postępowanie, jeżeli planowana inwestycja ma powstać w innej miejscowości niż stolica gminy.

WADLIWOŚĆ DECYZJI ŚRODOWISKOWEJ

Jeżeli zasada informowania społeczeństwa o toczącym się postępowaniu zostanie opacznie zrozumiana, a wręcz pominięta, to spowodować to może wadliwość przeprowadzonego postępowania, nawet jeżeli wydana decyzja nie będzie zawierała typowych cech wadliwości (np. ocena oddziaływania będzie przygotowana poprawnie).

A zatem o prawidłowym przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko nie można mówić, gdy organ pomija lokalne społeczeństwo przy wydawaniu decyzji. Organ bowiem nie może poprzestać na ocenie sporządzanego raportu o oddziaływaniu na środowisko oraz dokonaniu konsultacji z innymi organami. Niezbędnym warunkiem jego poprawności jest także prawidłowe przeprowadzenie całej procedury postępowania z udziałem społeczeństwa.

Społeczeństwo lokalne ma prawo do pełnej realizacji wyżej wskazanej zasady informowania o środowisku.

Opłaty / Kary za korzystanie ze środowiska

Prawo do zaskarżenia zarządzenia pokontrolnego Inspekcji Ochrony Środowiska do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego

przez Damian Buniak

20 grudnia 2021 0 komentarzy

Warto przypomnieć, że zarządzenie pokontrolne Inspekcji Ochrony Środowiska podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego w oparciu o art. 3 § 2 pkt 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jako akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Jak podkreśla się w orzecznictwie nie ma podstaw do uznania, iż zarządzenia pokontrolne wydane na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska różnią się w tym zakresie od pozostałych form możliwych działań inspektora ochrony środowiska (decyzji administracyjnej czy wszczęcia postępowania egzekucyjnego) i nie wpływają na prawa i obowiązki kontrolowanego, skoro niepoinformowanie o zakresie wykonania zarządzeń, lub niezgodne z prawdą poinformowanie o wykonaniu zarządzeń, zagrożone jest odpowiedzialnością karną.

Jeśli zatem przepisy ustawy o Inspekcji ochrony Środowiska uprawniają wskazane w nich organy do wydawania zarządzeń pokontrolnych w oparciu o wyniki dokonywanych kontroli, a jednocześnie nie przewidują środka zaskarżenia tego zarządzenia do organu wyższego stopnia, to zarządzenie pokontrolne, stwierdzające istnienie po stronie adresata jakiegoś obowiązku, a więc będące działaniem władczym, podlega zaskarżeniu do sądu.

Ochrona przyrody

Uszkodzenie lub zniszczenie drzewa

przez Damian Buniak

21 października 2021 0 komentarzy

Należy odróżnić pojęcie usunięcia drzewa od jego uszkodzenia i zniszczenia.

Jednak aby móc w sposób prawidłowy wskazać, w jakiej sytuacji doszło do uszkodzenia drzewa, a w jakiej do jego zniszczenia, należy wcześniej wiedzieć, jak przepisy definiują samo pojęcie drzewa.

Drzewo zatem to wieloletnia roślina o zdrewniałym jednym pędzie głównym (pniu) albo zdrewniałych kilku pędach głównych i gałęziach tworzących koronę w jakimkolwiek okresie podczas rozwoju rośliny.

Pomimo tego, że z definicji legalnej drzewa nie wynika, że drzewo to również korzeń (ustawodawca zapomniał o tym elemencie), to uzupełniająco wskazać należy, że drzewo składa się z korony, pnia i bryły korzeniowej.

Zniszczenie lub uszkodzenie któregoś z powyższych elementów drzewa będzie się wiązało z określonymi w przepisach sankcjami. Z tą jednak różnicą, że w przypadku oddziaływania na koronę drzewa organ prowadzący sprawę będzie zobligowany do ustalania procentowego usunięcia korony drzewa (zbadania o jaką część została ona zredukowana). Natomiast w przypadku oddziaływania na pień lub koronę takich ograniczeń nie będzie.

Czym zatem dokładnie jest zniszczenie i uszkodzenie drzewa ? Okazuje się, że oba pojęcia mają swoją prawną treść.

ZNISZCZENIA A USZKODZENIE DRZEWA

Za zniszczenie drzewa uważa się usunięcie gałęzi w wymiarze przekraczającym 50% korony, która rozwinęła się w całym okresie rozwoju drzewa.

Natomiast usunięcie gałęzi w wymiarze przekraczającym 30% korony, która rozwinęła się w całym okresie rozwoju drzewa, stanowi uszkodzenie drzewa.

Jak wyżej wskazano przepisy wyraźnie odróżniają uszkodzenie drzewa od uszkodzenia jego korony, dlatego od prac wykonywanych przy koronie drzew należy odróżnić prace przeprowadzone w obrębie pnia i bryły korzeniowej. W tej sytuacji nie będzie potrzeby obliczania procentowego – jak w przypadku usunięcia gałęzi – stopnia uszkodzenia i zniszczenia drzewa.

POZBAWIENIE DRZEWA KORONY

Pozbawienie drzewa korony nosi znamiona jego zniszczenia.

Pozbawienie drzewa korony nie nosi znamion jego zniszczenia, gdy prace w obrębie korony drzewa nie prowadzą do usunięcia gałęzi w wymiarze przekraczającym 30% korony, która rozwinęła się w całym okresie rozwoju drzewa.

Dlatego wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych w obrębie korony drzewa w zakresie nieprzekraczającym 30% korony drzewa nie jest objęte ograniczeniami.

USUNIĘCIE KORONY DRZEWA BEZ SANKCJI W WYJĄTKOWYCH SYTUACJACH

Pamiętać należy, że przepisy przewidują szczególne sytuacje, w których nie ponosi się odpowiedzialności za zniszczenie drzewa. Dlatego działania w większym zakresie w stosunku do drzewa są możliwe, ale w ściśle określonych przypadkach.

Dotyczyć to będzie następujących sytuacji:

1/ usunięcie gałęzi obumarłych lub nadłamanych;

2/ utrzymywanie uformowanego kształtu korony drzewa;

3/ wykonanie specjalistycznego zabiegu w celu przywróceniu statyki drzewa.

KTO ODPOWIADA ZA USUNIĘCIE LUB ZNISZCZENIE DRZEWA

Za usunięcie lub zniszczenie drzewa odpowiada:

1/ posiadacz nieruchomości (nie musi to być zatem jedynie właściciel nieruchomości),

2/ albo właściciel urządzeń znajdujących się na działce, gdzie rośnie drzewo (może to być np. właściciel sieci przesyłowej),

3/ albo inny podmiot, jeżeli działał bez zgody posiadacza nieruchomości (np. sąsiad, który bezprawnie usunął koronę drzewa przesłaniającą jego posesję).

O karach pieniężnych za działanie sprzeczne z prawem znajdziesz wpis m.in. tutaj.

Odpady

Gromadzenie odpadów – opłata podwyższona za korzystanie ze środowiska

przez Damian Buniak

1 lipca 2021 0 komentarzy

Prawo ochrony środowiska opiera się na zasadzie, że korzystający ze środowiska płaci. W związku z tym obowiązujące przepisy przewidują finansowo – prawne środki ochrony środowiska. Są nimi: opłata za korzystania ze środowiska, kara pieniężna, zróżnicowanie stawek podatków i danin publicznych służących celom ochrony środowiska oraz opłaty emisyjne.

OPŁATA ZA KORZYSTANIE ZE ŚRODOWISKA

Pamiętać należy, że podmiot korzystający ze środowiska ustala we własnym zakresie wysokość należnej opłaty za korzystanie ze środowiska i wnosi ją na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego. Opłatę ustala się według stawek obowiązujących w okresie, w którym korzystanie ze środowiska miało miejsce. Opłatę należy wnieść do dnia 31 marca następnego roku. W tym też terminie podmiot korzystający ze środowiska obowiązany jest również do przedłożenia marszałkowi województwa wykazu zawierającego informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska, wykorzystane do ustalenia wysokości opłat oraz o wysokości należnych opłat. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska nie przedłoży wykazu, marszałek województwa jest zobowiązany wymierzyć opłatę, na podstawie własnych ustaleń lub wyników kontroli wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

ZGODA NA ZAJMOWANIE SIĘ ODPADAMI

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zbieranie odpadów i prowadzenie przetwarzania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia, które wydaje się w drodze decyzji administracyjnej. Takie zezwolenie wydaje się na wniosek posiadacza odpadów przed rozpoczęciem procesu zbierania, magazynowania, przetwarzania odpadów. Zezwolenie powinno precyzyjnie wskazywać miejsce i sposób zbierania, magazynowania i przetwarzania odpadów. Jest wydawane podmiotowi, który ma tytuł prawny do terenu, na którym mają być magazynowane odpady.

SKŁADOWANIE ODPADÓW BEZ INSTRUKCJI PROWADZENIA SKŁADOWISKA

Brak uzyskania stosownej zgody na składowanie odpadów bez wymaganej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska skutkuje obowiązkiem uiszczenia opłaty podwyższonej. Podmiot korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone w wysokości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą dobę składowania. Z tym, że magazynowanie odpadów bez wymaganej decyzji określającej sposób i miejsce magazynowania traktuje się jako składowanie odpadów bez wymaganej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska. Ponadto za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym podmiot korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone w wysokości 0,7 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą tonę odpadów i za każdą dobę składowania.

OPŁATA PODWYŻSZONA

Opłata podwyższona jest ustalana po stwierdzeniu, że doszło do składowania odpadów bez uzyskania decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów. Warto zaznaczyć, że przepisy regulujące tę materię są na tyle jednoznacznie sformułowane, że nie pozostawiają organom większego luzu, co do sposobu rozstrzygnięcia sprawy w przypadku stwierdzenie składowania odpadów w sposób niezgodny z przepisami. Przepisy dla przykładu nie uzależniają podwyższenia opłaty od negatywnego oddziaływania na środowisko. Opłatę podwyższoną należy wymierzyć, nawet jeżeli skutki negatywne dla środowiska są znikome, czy nawet żadne. Restrykcyjność tych przepisów wynika z zasad jakie przyjęto w prawie ochrony środowiska. Jedną z nich jest zasada: korzystający se środowiska płaci. A zatem korzystający ze środowiska jest zobowiązany do poniesienia ciężarów finansowych. Opłaty dodatkowe – podwyższone ponosi podmiot, który zaniedbał ciążących na nim obowiązków.

Ochrona przyrody

Kary pieniężne za usunięcie lub zniszczenie drzewa (krzewu)

przez Damian Buniak

25 marca 2021 0 komentarzy

Pisałem już tutaj, że wiele drzew i krzewów w Polsce jest chronionych. Ochrona prawna drzew i krzewów wynika z przepisów znajdujących się w różnych aktach prawnych, poczynając od Konstytucji RP, poprzez akty prawa międzynarodowego, a kończąc na ustawach.

Warto rozwinąć wątek ochrony drzew i krzewów o sankcje jakie mogą spotkać osobę, która dopuściła się usunięcia, zniszczenia albo uszkodzenia drzewa lub krzewu.

Dzisiaj o karach pieniężnych.

Za zniszczenie, uszkodzenie lub usunięcie drzewa lub krzewu bez odpowiedniej zgody grozi kara pieniężna.

Kara jest wymierzana przez wójta, burmistrza lub prezydenta (w zależności od tego w jakiej gminie znajduje się drzewo lub krzew).

W JAKICH PRZYPADKACH GROZI KARA FINANSOWA

Ustawa o ochronie przyrody wymienia sytuacje, w których wymierza się karę finansową za usunięcie, uszkodzenie lub zniszczenie drzewa lub krzewu. Są to następujące przypadki:

usunięcie drzewa lub krzewu bez wymaganego zezwolenia;
usunięcie drzewa lub krzewu bez zgody posiadacza nieruchomości;
zniszczenie drzewa lub krzewu;
uszkodzenie drzewa spowodowane wykonywaniem prac w obrębie korony drzewa.

NA KOGO NAKŁADA SIĘ KARĘ ZA WYCIĘCIE (USZKODZENIE, ZNISZCZENIE) DRZEWA

Kara, o której mowa wyżej, jest nakładana na posiadacza nieruchomości (jest nim najczęściej właściciel nieruchomości, na której rośnie drzewo lub krzew), albo właściciela urządzeń przesyłowych, albo na inny podmiot, jeżeli działał bez zgody właściciela (posiadacza) nieruchomości.

Karę zatem ponosi posiadacz nieruchomości, na której rosło usunięte drzewo (krzew) lub podmiot, który usunął drzewo bez zgody posiadacza.

Warto pamiętać, że nieistotnym w kontekście odpowiedzialności posiadacza nieruchomości za wycięcie drzewa (krzewu) jest to, czy posiadacz nieruchomości dokonał wycięcia osobiście, czy też wynajął w tym celu inny podmiot, lub wyraził zgodę w sposób dorozumiany. Zgoda może być bowiem wyrażona w sposób „cichej” akceptacji i polegać na biernym akceptowaniu określonych działań. Jednakże akceptowanie zniszczenia drzewa, tj. udzielenie dorozumianej (cichej) zgody na niszczenie przyrody może nastąpić w odniesieniu do stanu rzeczy uświadomionego, a przynajmniej przewidywanego.

Dla odpowiedzialności finansowej za wycięcie / zniszczenie drzewa (krzewu) nieistotna jest także świadomość, czy też brak świadomości konieczności uzyskania stosownego zezwolenia. Bez znaczenia dla odpowiedzialności pozostają również pobudki, czy motywy, jakimi kieruje się osoba usuwająca drzewo.

Ukaranie natomiast osoby, która nie była właścicielem (posiadaczem) nieruchomości, na której rosło drzewo (krzew) jest możliwe, jednakże będzie się łączyło z udowodnieniem, iż sprawca nielegalnej wycinki działał bez zgody właściciela (posiadacza) nieruchomości. Jeżeli zatem drzewo usunęła osoba trzecia bez wiedzy właściciela (posiadacza) i w sposób, któremu właściciel nie mógł zapobiec, wtedy właściciel nieruchomości nie ponosi odpowiedzialności.

STAN WYŻSZEJ KONIECZNOŚCI UZASADNIAJĄCY USUNIĘCIE LUB ZNISZCZENIE DRZEWA LUB KRZEWU

Zaznaczyć należy, że przepisy przewidują sytuację, w której dochodzi do usunięcia lub uszkodzenia drzewa, ale pomimo tego nie wymierza się administracyjnej kary pieniężnej. Są to jednak sytuacje nadzwyczajne, które mogą być usprawiedliwione jedynie „stanem wyższej konieczności”. Jak rozumieć pojęcie „stanu wyższej konieczności”. Sądy stoją na stanowisku, iż stan wyższej konieczności, uzasadniający natychmiastowe usunięcie albo zniszczenie drzewa lub krzewu i jednocześnie zwalniający z obowiązku poniesienia kary pieniężnej, musi być stanem nagłym i stwarzającym na tyle poważne zagrożenie dla innych dóbr prawem chronionych jak życie lub zdrowie ludzkie (o wyższej wartości niż drzewa lub krzewy), że nie można oczekiwać na przybycie uprawnionych służb lub na uzyskanie odpowiedniego zezwolenia. Jednakże samo przekonanie osoby dokonującej usunięcia (zniszczenia) drzewa lub krzewu – subiektywne przekonanie – może być niewystarczające do usprawiedliwienia takiego czynu i będzie po analizie sprawy uznane za dokonane w sposób nieuprawniony.

POSTĘPOWANIE DOTYCZĄCE ZNISZCZENIA DRZEWA LUB KRZEWU

Wspomnieć należy również, że postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej za usunięcie drzewa lub krzewu bez zezwolenia jest postępowaniem prowadzonym przed organami administracji publicznej. Jego jedynym celem jest ukaranie sprawcy nielegalnego czynu. Kara finansowa nakładana w tym postępowaniu jest zatem karą nakładaną w związku z naruszeniem interesu publicznego. Organy administracji publicznej (wójt, burmistrz, prezydent) nie rozstrzygają kwestii ewentualnych szkód, jakie powstały w wyniku nielegalnego wycięcia, czy zniszczenia drzewa. Osoba pokrzywdzona nielegalnym zniszczeniem drzewa lub krzewu (np. właściciel drzewa) może w postępowaniu cywilnym (nie w postępowaniu administracyjnym związanym z wymierzeniem kary za nielegalne zniszczenie drzewa) dochodzić od sprawcy odszkodowania za usunięcie drzew z jego nieruchomości.

Nowsze Wpisy

Starsze Wpisy