Częstymi zapisami w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego są normy, które uniemożliwiają prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na „wykorzystaniu odpadów” – nawet na obszarach, gdzie dopuszczona jest działalność gospodarcza dużych rozmiarów. 

Jednakże nie musi to być praktyka prawidłowa. 

Pojęcie bowiem „wykorzystania odpadów” interpretowane jest w sposób zróżnicowany przez organy jak i sądy. 

Organy wydające decyzje zezwalające na przeprowadzenie określonej inwestycji np. wydające decyzje środowiskowe, czy pozwolenia na budowę uznają często, że jakakolwiek działalność związana z odpadami w obszarze aktywności gospodarczej, gdzie plan wyłącza działalność  polegająca na „wykorzystaniu odpadów” nie jest możliwa, dotyczy to w równym stopniu przetwarzania jak i magazynowania odpadów. Uznając  niejako pojęcia przetwarzania i magazynowania jako tożsame.

Sądy administracyjne starają się jednak precyzyjniej definiować te terminy, w szczególności, gdy istnieją legalne definicje tych pojęć, czy to w ustawie, czy też w samym planie zagospodarowania przestrzennego.

W jednym z ostatnich wyroków WSA w Poznaniu stanął na stanowisku, iż samo zbieranie odpadów i chwilowe ich magazynowanie w celu uzyskania korzyści finansowej nie może być jeszcze utożsamiane z gospodarczym „wykorzystaniem odpadów”, którego plan miejscowy na określonym obszarze zakazuje. Nie każdy bowiem zebrany odpad jest następnie gospodarczo wykorzystany. 

Przyjęcie bowiem odpadów, następnie ich magazynowanie  i  na końcu przekazywanie innym podmiotom nie musi być interpretowane jako „wykorzystanie odpadów”, którego zabrania plan miejscowy. 

W przypadku magazynowania odpadów nie ma elementu ich wykorzystania. Magazynowanie to czasowe przechowywanie odpadów celem ich dalszego odzysku lub unieszkodliwienia, a przedsiębiorca je magazynujący może je magazynować w celu dalszego ich przekazania w celu uzyskania korzyści.

Natomiast gospodarcze wykorzystanie odpadów stanowi, co do zasady, wynik procesu przetwarzania odpadów mający na celu przygotowanie ich do ponownego użycia.

Warto również zaznaczyć, że od magazynowania i wykorzystania odpadów odróżnić należy również  składowanie odpadów, które polega na złożeniu ich na składowisku odpadów czyli specjalnie wyznaczonych w tym celu miejscach, w których odpad de facto pozostaje na zawsze. 

Przy wydawaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko podstawowym kryterium jej wydania jest spełnienie przesłanki zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego. 

Jednakże z uwagi na to, że plany miejscowe z natury rzeczy w sposób istotny ingerują w prawo własności – ograniczając je – pojęcia w nich użyte winny być interpretowane ściśle (zawężająco), zgodnie z definicjami nadanymi im przez plan miejscowy lub inne pokrewne ustawy. 

Dlatego też pojęcia wyżej wskazane – wykorzystanie odpadów, przetwarzanie odpadów, czy też składowanie odpadów – winny być definiowane ściśle.  

Definicja odpadu – zagrożenia nie są kluczowym kryterium 

W praktyce definicja odpadu nastręcza wiele problemów, a sądy, te krajowe jak i międzynarodowe, są zmuszone odkodować jej podstawowe założenia. 

Ustawa o odpadach definiuje odpad jako: każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany. 

Z powyższej definicji wynika, iż dana substancja jest odpadem nie ze względu na swój charakter, ale ze względu na zamiar lub obowiązek usunięcia tej substancji przez jej posiadacza, a więc ze względu na wolę posiadacza lub ustawodawcy. 

A zatem skład chemiczny danej substancji może co najwyżej stanowić wskazówkę co do tego, że ma ona charakter odpadu. Zagrożenia stwarzane przez daną substancję dla środowiska lub zdrowia ludzkiego nie mają decydującego wpływu na jej kwalifikację jako odpadu.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 2019 roku, w którym zajmował się zagadnieniem definicji odpadów stwierdził, iż prawo Unii Europejskiej nie wyklucza co do zasady tego, żeby odpad uznany za niebezpieczny mógł przestać być odpadem, jeśli określony proces pozwala uczynić go zdatnym do użytku bez stwarzania zagrożenia dla zdrowia człowieka i bez wyrządzania szkody środowisku, a ponadto jeżeli nie stwierdzono, że posiadacz tego przedmiotu pozbywa się go lub zamierza się go pozbyć.  

Dlatego też zagrożenia stwarzane przez daną substancję dla środowiska lub zdrowia ludzkiego nie mają decydującego wpływu na jej kwalifikację jako odpadu.