Zgodnie z ustawą Prawo ochrony środowiska w przypadku stwierdzenia przez organ ochrony środowiska, na podstawie pomiarów, że poza zakładem, w wyniku jego działalności, przekroczone są dopuszczalne poziomy hałasu, organ ten wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu.
W decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu, określa się dopuszczalne poziomy hałasu poza zakładem przy zastosowaniu wskaźników hałasu LAeq D i LAeq N w odniesieniu do niżej wymienionych terenów faktycznie zagospodarowanych, na które oddziałuje zakład:
a) pod zabudowę mieszkaniową,
b) pod szpitale i domy pomocy społecznej,
c) pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,
d) na cele uzdrowiskowe,
e) na cele rekreacyjno-wypoczynkowe,
f) pod zabudowę mieszkaniowo-usługową.
TEREN OBJETY OCHRONĄ AKUSTYCZNĄ
Dlatego też, aby właściwy organ ochrony środowiska zobowiązany był do wydania decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu, musi w pierwszej kolejności ustalić, czy teren, na którym stwierdzono poziom hałasu przekraczający normy określone w rozporządzeniu, należy do ww. rodzajów terenów.
Wydaje się, że najprościej sprawdzić zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które wskażą, jakie przeznaczenie (funkcje) ma działka sąsiadująca z działką, na której znajduje się zakład emitujący hałas.
W praktyce nie jest to jednak takie proste. Często bowiem faktyczne wykorzystanie terenu pozostaje w sprzeczności z przeznaczeniem działki określonym w planie miejscowym.
Można wskazać tu dla przykładu na sytuację – nie taką rzadką – a którą zajmował się NSA w 2024 roku, dotyczącą właściwego zakwalifikowania terenu poza samoobsługową myjnią samochodową, na który to teren myjnia oddziaływała, jako teren objęty ochroną akustyczną.
Spór się sprowadzał do tego tego, że skarżący decyzję SKO o dopuszczalnym hałasie kwestionował zakwalifikowanie terenu, na który oddziałuje samoobsługowa myjnia samochodowa, jako podlegającemu ochronie akustycznej, albowiem zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania teren sąsiedni w stosunku do myjni teren oznaczony był symbolem U (usługi).
Sąd jednak przyjął, że teren zabudowy usługowej z dopuszczalną funkcją mieszkaniową, na którym znajdował się budynek mieszkalny, stale zamieszkany mieści się w zakresie pojęcia „terenów faktycznie zagospodarowanych pod zabudowę mieszkaniowo-usługową„.
STREFA OCHRONY AKUSTYCZNEJ A PLAN PRZESTRZENNY
Sąd argumentował to stanowisko tym, iż wolą ustawodawcy było ustalenie limitów poziomu hałasu, dla terenów faktycznie zagospodarowanych, które łączą się z przebywaniem na tych terenach ludzi. Dlatego też nawet jeżeli w planie zagospodarowania przestrzennego jest zapis mówiący o tym, że tereny sąsiednie w stosunku do terenów, na których położony jest zakład emitujący hałas są oznaczone jako np. U (usługi), to jeżeli na nich znajduje się nieruchomość zabudowana budynkiem z przeznaczaniem na pobyt ludzi, o którym mowa wyżej, to wówczas strefa ochrony akustycznej będzie obejmować również te działki.
