Prawo ochrony środowiska opiera się na zasadzie, że korzystający ze środowiska płaci. W związku z tym obowiązujące przepisy przewidują finansowo – prawne środki ochrony środowiska. Są nimi: opłata za korzystania ze środowiska, kara pieniężna, zróżnicowanie stawek podatków i danin publicznych służących celom ochrony środowiska oraz opłaty emisyjne.
OPŁATA ZA KORZYSTANIE ZE ŚRODOWISKA
Pamiętać należy, że podmiot korzystający ze środowiska ustala we własnym zakresie wysokość należnej opłaty za korzystanie ze środowiska i wnosi ją na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego. Opłatę ustala się według stawek obowiązujących w okresie, w którym korzystanie ze środowiska miało miejsce. Opłatę należy wnieść do dnia 31 marca następnego roku. W tym też terminie podmiot korzystający ze środowiska obowiązany jest również do przedłożenia marszałkowi województwa wykazu zawierającego informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska, wykorzystane do ustalenia wysokości opłat oraz o wysokości należnych opłat. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska nie przedłoży wykazu, marszałek województwa jest zobowiązany wymierzyć opłatę, na podstawie własnych ustaleń lub wyników kontroli wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.
ZGODA NA ZAJMOWANIE SIĘ ODPADAMI
Zgodnie z obowiązującymi przepisami zbieranie odpadów i prowadzenie przetwarzania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia, które wydaje się w drodze decyzji administracyjnej. Takie zezwolenie wydaje się na wniosek posiadacza odpadów przed rozpoczęciem procesu zbierania, magazynowania, przetwarzania odpadów. Zezwolenie powinno precyzyjnie wskazywać miejsce i sposób zbierania, magazynowania i przetwarzania odpadów. Jest wydawane podmiotowi, który ma tytuł prawny do terenu, na którym mają być magazynowane odpady.
SKŁADOWANIE ODPADÓW BEZ INSTRUKCJI PROWADZENIA SKŁADOWISKA
Brak uzyskania stosownej zgody na składowanie odpadów bez wymaganej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska skutkuje obowiązkiem uiszczenia opłaty podwyższonej. Podmiot korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone w wysokości 0,05 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą dobę składowania. Z tym, że magazynowanie odpadów bez wymaganej decyzji określającej sposób i miejsce magazynowania traktuje się jako składowanie odpadów bez wymaganej decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska. Ponadto za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym podmiot korzystający ze środowiska ponosi opłaty podwyższone w wysokości 0,7 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą tonę odpadów i za każdą dobę składowania.
OPŁATA PODWYŻSZONA
Opłata podwyższona jest ustalana po stwierdzeniu, że doszło do składowania odpadów bez uzyskania decyzji zatwierdzającej instrukcję prowadzenia składowiska odpadów. Warto zaznaczyć, że przepisy regulujące tę materię są na tyle jednoznacznie sformułowane, że nie pozostawiają organom większego luzu, co do sposobu rozstrzygnięcia sprawy w przypadku stwierdzenie składowania odpadów w sposób niezgodny z przepisami. Przepisy dla przykładu nie uzależniają podwyższenia opłaty od negatywnego oddziaływania na środowisko. Opłatę podwyższoną należy wymierzyć, nawet jeżeli skutki negatywne dla środowiska są znikome, czy nawet żadne. Restrykcyjność tych przepisów wynika z zasad jakie przyjęto w prawie ochrony środowiska. Jedną z nich jest zasada: korzystający se środowiska płaci. A zatem korzystający ze środowiska jest zobowiązany do poniesienia ciężarów finansowych. Opłaty dodatkowe – podwyższone ponosi podmiot, który zaniedbał ciążących na nim obowiązków.
